Ένα από τα κύρια καθήκοντα των γονιών είναι η πειθαρχία των παιδιών τους. Η τιμωρία του παιδιού όταν κάνει λάθος δεν είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να χειριστούμε μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Από την μεριά του παιδιού η τιμωρία συχνά φαίνεται αυθαίρετη και μεταφράζεται σαν απόρριψη. Εξηγήστε με διάλογο, υπομονή και σεβασμό την λογική τον κανόνων με τρόπο κατανοητό για την ηλικία του. Συζητείστε μαζί του για την προσωρινή αλλαγή κάποιου κανόνα ή την εφαρμογή κάποιου νέου. Για να ακολουθήσει το παιδί τους κανόνες πρέπει να τους κατανοήσει και να τους αποδεχθεί.

Μην απειλείτε με τιμωρίες που δεν πρόκειται να εφαρμόσετε. Σε αντίθετη περίπτωση το παιδί θα νομίσει ότι οι γονείς αδιαφορούν για τη συμπεριφορά του ή δεν το αγαπούν. Όταν η τιμωρία είναι απαραίτητη πρέπει να δίνεται αμέσως μετά την συμπεριφορά, ώστε το παιδί να την αντιλαμβάνεται και να την σχετίζει με την κακή συμπεριφορά του που προηγήθηκε. Είναι σημαντικό να επιβάλλεται με ηρεμία και όχι μετά από μια έκρηξη θυμού, ώστε το παιδί να καταλάβει ότι εφαρμόζεται ως φυσική συνέπεια των πράξεων του. Ο γονιός πρέπει να εξηγεί γιατί το κάνει και να προσφέρει κάποια εναλλακτική συμπεριφορά που είναι πιο επιθυμητή.

Συμφιλιωθείτε αμέσως μετά την τιμωρία, επιβεβαιώνοντας ότι εξακολουθείτε να αγαπάτε το παιδί κι ας σας στεναχώρησε με την κακή του συμπεριφορά. Η αγάπη του γονιού πρέπει να είναι ανεξάρτητη από κακή συμπεριφορά παιδιού. Όταν διορθώνουμε κάποια συμπεριφορά σχολιάζουμε αυτή και όχι το παιδί. Αν το μήνυμα είναι «δεν σε αγαπώ όταν φέρεσαι έτσι» το παιδί νοιώθει απόρριψη. Πάντα θυμόμαστε ότι το να βάζουμε αρνητικές ταμπέλες στους άλλους και ιδιαίτερα σε ένα παιδί είναι καταστροφικό επειδή μειώνει την αυτοεκτίμηση του. Πληροφορούμε για λάθος πράξεις και δεν περιγράφουμε αρνητικά και συνολικά το παιδί.

Η τιμωρία είναι λιγότερο αποτελεσματική από τον έπαινο στη διαμόρφωση συμπεριφοράς του παιδιού. Κάποια μορφή θετικής επιβράβευσης είναι προτιμότερη γιατί δεν απειλεί τον δεσμό αγάπης παιδιού και γονιού και ενισχύει την αυτοεκτίμηση του. Είναι πολύ σημαντικό να επαινείται και να ενθαρρύνεται κάθε καινούρια θετική συμπεριφορά και να μην σχολιάζετε μόνο η κακή συμπεριφορά. Ο γονιός μπορεί να υποστηρίζει και να ενθαρρύνει τις προσπάθειες αυτονόμησης του παιδιού με το να δίνει σαφείς οδηγίες και εντολές, μιλώντας με τρόπο ευγενικό αλλά κατηγορηματικό.

Τα δίκαια, σταθερά όρια και η συνέπεια δίνουν στο παιδί την αίσθηση ασφάλειας, ότι ο γονιός είναι εκεί για να το προστατεύσει και να το καθοδηγήσει. Ο σταθερός έλεγχος σχετίζεται με την αυξανόμενη ανεξαρτησία του παιδιού υπό την προϋπόθεση ότι δεν περιορίζει τις ευκαιρίες του για πειραματισμό και αυθορμητισμό. Αρκετές φορές το παιδί μπερδεύεται και απογοητεύεται όταν ο γονιός τιμωρεί σε μια περίπτωση και αγνοεί σε κάποια άλλη την ίδια συμπεριφορά. Είναι επίσης αποσυντονιστικό όταν ο γονιός προσπαθεί να πειθαρχήσει το παιδί του για κάτι που έκανε και μετά απολογηθεί για την συμπεριφορά του. Χρειάζεται λοιπόν ο γονιός να αντιδρά με συνέπεια στην κακή και μη επιθυμητή συμπεριφορά.

Η αποδοχή, λεκτική και μη λεκτική, του παιδιού είναι απαραίτητη. Αυτό μπορεί να γίνει με το να είμαστε θερμοί, περιποιητικοί και υποστηρικτικοί γονείς, οι οποίοι ασκούν έλεγχο σε λογικά πλαίσια, προτείνουν κατάλληλους κανόνες και ταυτόχρονα έχουν υψηλές προσδοκίες από το παιδί.